The Writer's Apprentice (Chapter Two)

The Writer’s Apprentice

Story Written By R. Mercado - A. A. Aguilar

Chapter 2: The Start-up Challenge

Once Upon A Time... In a far far away... May isang taong nangangarap na mahanap ang Knight in shining armor niya. Perpekto na sana ang lahat dahil una, walang wicked witch na nagbibigay ng nakakalasong mansanas, wala rin sa kwento ang mga mahaderang madrasta o ingiterrang kapatid at higit sa lahat hindi naman siya nakatira sa dagat at kailangan niya pang ipagpalit ang kanyang boses para magkaroon ng mga paa. Tao siya Ok. Tao. Ang problema nga lang, hindi siya nakasuot ng ball gown considered na siguro na pwedeng mayroon siyang buntot. Hihihi. Pero hindi kasi siya prinsesa kundi prince charming rin hinahanap yung kapwa niya nakasuot ng pantalon.

“Teka ano ba itong iniisip ko?”

Napapailing-iling na lang ako ng mag-isa habang ngumingiti. Im still in euphoria. Sino ba naman kasi ang hindi? Kagabi lang ng magpalitan kami ng PM’s ni Mr. Aidan Aguirre. Kahit sobrang nakakastress ang work, Im kinda inspired dahil sa mga nasabi niya sa akin through facebook. So here I am again, at iche-check ko kung mayroon na siyang bagong mensahe.

Laking gulat ko ng nabasa, “Seryoso kaba rito Aidan?” sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman sa pinaka latest na message niya sakin…

Aidan Aguirre:

Almost done with the story, just finishing the last parts, send ko na lang sa iyo maya-maya for approval and proof reading... :) basta don't forget to be resourceful sa Chapter 2

Huwaaat? Oo, ganun talaga ako mabigla. But seriously, hindi ko alam kung kailangan ko ng magdasal ngayong alam ko ng malapit na siyang matapos sa Chapter 1. Malapit na nga ba o tapos na? Hayys ano ba yan. Pero syempre Aidan is Aidan. Kaya ko nga siya idol eh. Nasabi na rin naman niya na nagkaroon agad siya ng ideya kagabi ng magka-chat kami. Hindi na dapat ako mabigla. Mas tama sigurong sabihin na kailangan kong kabahan ngayong papalapit na ang aking turn para ituloy ang aming kuwento.

Nagpalit na ako ng ng damit para mas maging kumportable ang pakiramdam ko. Nagtimpla na rin ako ng kape para mainitan ang aking sikmura.Self-confessed caffeine addict ako. Kaya siguro bagay na rin sa akin ang trabaho kong call center agent. Kape na rin siguro ang dahilan kaya madalas ay kailangan kong magbilang ng sangkatutak na tupa para maatasan si Sandman na budburan ng antok ang aking mga mata.

Ngunit ibang sitwasyon ito. Hindi lang ako iinom ng kape para sa pang-agahan. Iinom ako ng kape dahil gusto kong manatiling gising at mabasa ang Chapter 1 ng kwentong “The Writer’s Apprentice”. Magkahalong kaba at pananabik ang nararamdaman ko sa oras na iyon. Kaya naman binuksan ko kaagad ang aking email account at tiningnan kung may mga bagong mensahe na akong natanggap.

Hindi nga ako nagkamali. May mga mensahe nga sa aking email. Ngunit galing ang mga ito sa mga masugid kong tagapagsubaybay sa kwento kong “The Love Comeback”. Isa na rin ito sa aking routine tuwing umaga na basahin ang mga komento sa aking akda. Iyon kasi ang pinaka lifeline ng aking pagsusulat. Kung hindi sa kanilang mga komentaryo ay hindi ako magkakaroon ng pagpupursige na magsulat. Sinuri ko naman kung mayroong email si Aidan ngunit wala naman akong nabasang bagong email address na malamang ay galing sa kanya.

Biglang nahagip ng aking mga mata ang mensahe ng blogger sa akin.

[Kian Matteo] New comment on The Love Comeback (A Prologue)

Iyon ang notification ng blogger kung may bagong komento kang natanggap sa iyong blog. Supposedly, eh hindi pa dapat ako makakatanggap ng komento sa blog kong iyon dahil under construction pa siya. Katunayan. ay yung prologue pa lang talaga ang nakapost doon. Pangalawa, ay hindi ko pa naman ito naipo-promote sa facebook o sa kahit anong social networking sites. Wala rin akong pinagbigyan ng link ng blog ko dahil gusto ko lang muna mag-concentrate sa blog ni Sir Mike at gampanan ang aking papel na resident writer. Dahil na rin syempre sa kursiyudad ay tiningnan ko ang komento.

Galing kay Idol!

Nakaplaster ang ngiting binasa ko ang komento.

Aidan Aguirre has left a new comment on your post The Love Comeback (A Prologue):

Ang lalim... Kailangan ko ng second round ng reading, Kudos to the writer na super challenge ang utak ko... On my way to Chapter 2... :)

And for the second time around ay kinilig na naman ako sa ginawa niya. Seryoso pala talaga itong si idol ng sabihin niya na babasahin niya ang aking kuwento. Ngunit nahihiya talaga ako dahil baka hindi ito pumasa sa standards niya.

Binuksan ko ulit ang facebook tab at napagdesisyunan kong sagutin ang kanyang huling mensahe sa akin.

Kian Matteo:

Nakakatakot ka na Aidan.. hahaha :D One sitting mo lang natapos yung Chapter 1 *sweating

:-|

Kung ano ang nararamdaman ko ng oras na yun ay yun talaga ang ini-reply ko sa kanya. Kung pwede nga lang sana included talaga yung pawis ko sa mensahe eh. Hihihi. Habang naghihintay sa sunod niyang mensahe o sa email niya ay ginalugad ko muna ang aking facebook account.

Pare-parehas pa rin ang laman ng aking timeline. Mga album folder na naglalaman ng iisang tao na may iba-ibang pose, mga ads na ni-like ng mga friends ko sa facebook, mga posts tungkol sa walang hanggan finale atbp. Nang mapagod ay nagtungo muli ako message box ng fb.

Hinalungkat kong muli ang mga palitan namin ng mensahe ni Aidan. At nandun na naman ako sa puntong ngumingiting magisa. Konti na lang talaga mental na bagsak ko. Pero hindi lang talaga ako makapaniwala sa bilis ng pangyayari.

Nasa ganoon akong pagmo-moment ng biglang magpop ng bagong mensahe si Aidan. “Si Idol!!” sigaw ng isip ko. Mabilis pa sa alas kuwatro na tiningnan ko ang kanyang reply sa nauna kong mensahe.

Hindi kaya naistorbo ko siya? Maaga kasi akong nakauwi. Yun ang shift ko sa linggong yun. Hindi naman siguro. At mula roon ay binasa ko na ang kanyang bagong mensahe.

Aidan Aguirre:

 Hi Kian! Chapter 1 sent!

Parang nanigas ang kalamnan ko sa pagkakabasa ng mensaheng iyon. It should have been expected. Pero ewan ko ba at talagang kinakabahan ako. Kung susumahin ay talagang natapos niya lang ang Chapter 1 in one seating! Kung ikukumpara ko ang oras na kinakailangan ko para matapos ang isang kabanata ay walang-wala talaga ako. It takes me a Jurassic Era para maisatitik ang ideya ko para sa isang chapter. Kaya nga noong magusap kami ni idol patungkol sa panuntunan namin sa pagsusulat ng kuwento eh deadline agad ang pinuntirya ko. Im not really good in deadlines at baka ma-disappoint ko lamang siya kapag ganoon ang set-up namin.

Napabuntong hininga na lamang ako, knowing that its now my turn to continue the story. Bago ko basahin ang email niya ay nagiwan na rin ako ng mensahe sa kanya.

Kian Matteo:

Hi rin Aidan! Im on it na po. Will message you back kung may tanong ako.

Nagreply din naman agad si idol.

Aidan Aguirre:

Ok Ken.. I’ll just wait for your go signal if I can post it na :)

So ayun, nang mabasa ang reply niya ay pumunta ulit ako sa aking email account para basahin ang Chapter 1. Ilang saglit pa ay natagpuan ko na lamang ang sarili ko na nakangiti na naman at bahagyang natatawa sa Chapter 1. Paano naman kasi ay kuhang kuha niya ang reaksyon ko noong nabasa ko ang mga mensahe niya sa facebook. Ginamit niya rin ang mga PM’s namin sa isa’t isa para mabuild-up ang Chapter 1 ng “The Writer’s Apprentice”

Clearly, Keith (My counterpart in the story) was my doppelganger. It was like reading my own autobiography. I must commend Aidan for immortalizing my personality to Keith. Nang matapos ko ang aking binabasa ay napalitan na naman ng kaba ang sayang naramdaman ko kanina. Maraming tanong at agam-agam na naman ang nagsimulang lumabas sa aking isipan.

Paano kung hindi ko magawang pantayan ang nagawa niya? Paano kung hindi ko man lang madaplisan kahit kaunting istilo na mayroon siya dahil iba rin ang aking pamamaraan? Paano kung masyado lang akong na-excite sa isiping makakatrabaho ko sa isang katha ang isang Aidan Aguirre? Paano kung puro na lang paano ang maisulat ko?

Ang hirap naman! Sana pala inisip ko muna ang maaring maging kumplikasyon pag nagkataon. Baka naman on the process talagang magaway kami at masira pagkakakilala namin sa isa’t isa. Napatitig na lang ako sa kawalan habang nalulunod ang aking diwa sa mga katanungang hindi ko mahanapan ng kasagutan.

Sinubukan kong magbukas ng MS Word program ngunit bahagya akong nakaramdam ng kahungkagan ng makita ko ang malawak ng espasyo na naghihintay mapunuan ng karugtong ng kwento sa aking utak. Mistulang ang blangkong dokumento ay ang kasalukuyang estado ng aking pagiisip. Blangko.

Sinimulan kong mag type ng mga salita ngunit nagiging suki ata ng aking daliri ang ‘backspace key’ at lagi lamang nitong binubura ang mga nailalagay ko. Sa sandali namang makakabuo ako ng isang pangungusap ay ang backspace rin ang pumapatay rito. At ganung kwento rin ang nangyayari kapag nakakabuo ako ng isang talata.

Sa wakas, sa isang oras na paglalaro ng aking kamay sa keyboard ay nakabuo na rin ako ng dalawang salita:

Chapter 2

Iyon lang. Ang Chapter 2 na hindi ko maituloy-tuloy o kahit masimulan man lang. Siguro nga ang kabang naramdaman ko ay napalitan na ng takot. Takot na baka kapag naipasa ko na sa kanya ay rejection lang ang makuha ko. Ok lang naman sana ang ma-reject pero mas masakit lang kung manggagaling sa kanya. Sa dalawampu’t limang kabanata na aking nagawa sa aking sariling kuwento ay nakaranas na rin ako kahit papano ng mga pangungutya o minsan ay pambabastos sa aking naisulat. Dapat ay sanay na ako ngunit waring lahat ng maaring sabihin ni idol sa akin ay laging mayroong epekto sa aking pagkatao.

Pinili kong iwan ang MS Word document at ‘nag-save as’ na lang sa pangalang “The Writer’s Apprentice Chapter 2”. Kung tutuusin ay kahit hindi ko ginawa iyon ay alam ko rin naman ang laman ng file na iyon. Lupaypay pa ring naghanap ako ng inspirasyon sa internet.

Una akong pumunta sa youtube. Minsan kasi ay dito rin ako nakakakuha ng iba-ibang inspirasyon para magsulat. Minsan rin ay nakakatsamba akong makapanood ng mga videos na gawa-gawa lamang ng iba-ibang tao. Yun yung mga kantang ginagawang background sa isang video. Sa simpleng ganoon lang ay nagagawa nitong palawakin ang aking imahinasyon.

Nasa ikatlong video na ako pero wala pa ring nangyayari. Wala yung inspirasyon na kailangan ko para magawa ang ikalawang kabanata.  Animo’y para akong nagsawa bigla kakapanood ng videos o kakapakinig sa mga musika. Nakakapanibago lang dahil bihira ang mga pagkakataong susuko ako sa paghahanap ng quality videos para makatulong sa aking pagsusulat.

Bumalik ako sa facebook para muling magbasa ng mga nakalagay sa news feed. Same old story. Mga status na nakabalandra at walang ginawa kundi umasang maipaabot sa mga taong pinaparinggan. Pumunta uli ako sa message box at ipinaalam ko na kay Aidan na nabasa ko na ang Chapter 1.

Kian Matteo:

Hi Aidan! Ok na ako dun.. Thanks for enlightening me.

Aidan Aguirre:

I’ll publish it now :)

Kian Matteo:

howkei and I will also try to depict Chapter 2 on my mind o.O

Akala mo ang lakas lang ng loob ko eh para sabihin iyon. Kahit alam kong wala pa kong nasisimulan. Hanggang sa nagpadala ulit siya ng isa pang mensahe.

Aidan Aguirre:

Kaya mo yan Because I believe in you.. :)

Parang gusto ng tumalon ng puso ko ng mabasa iyon. Hindi ko alam pero ang mga sinabi niya, even though its via chat really meant and affected me a lot. Syempre in a good way.

Aksidente ko namang napindot ang pangalan niya sa chatbox. Na-direct naman kaagad ako sa timeline ni Aidan. Gamit uli ang mouse ay nangahas uli akong galugarin ang kanyang account most specifically ang kanyang profile picture album.

He had these photos na iba-iba ang hairstyle. Nakita ko ring ang iba sa kanyang primary photos ay ang design cover ng mga completed novels niya. He must be very proud sa kanyang mga gawa. Well, he should be. After all, siya ang naging dahilan para maibalik muli ang apetite ko sa pagsusulat.

Wala pa naman talaga akong napatunayan. I had this background in journalism pero hanggang background lang yun. Wala pa naman talagang nailathala na gawa ko kahit sa school paper man lang. Naging correspondent lang ako sa unibersidad namin noon ngunit hindi ko rin kinaya sa pressure ng deadline. I already gave up this writing thing. Hanggang sa isang araw na ginawa ng Diyos, natisod ako dito sa blog ni idol. It carried the name boykisses.

Sa kauna-unahang pagkakataon ay parang nakaramdam uli ako ng gutom na naramdaman ko na rin noon. Gutom upang isabuhay ang mga kwentong itinatago ko lamang sa sarili ngunit hindi ko nabibigyan ng pagkakataon na mailapat sa papel.

Bigla akong napaisip ng malalim...

Parang nakita ko na yata kung ano dapat ang gawin kong inspirayon sa pagbuo ng Chapter 2! Binuksan ko ang photo editor ng aking laptop. Kinuha ko naman ang kanyang pinakabagong profile picture at  inihanda ito sa pagedit. Wala rin naman akong talento sa pag-edit pero basta, may balak ako sa picture niya. Hehe.

Bago ko lagyan ng kung anu-ano ang larawang iyon ay tiningnan ko muna ang mga mata nito. I really cant believe that this thing is happening. Noon kuntento na ako sa tanawing nakikibasa lang sa comment thread sa blog niya. Sa mga replies niya sa mga nagkokomento sa kanyang kuwento.

But now, Im writing something with him. Nakakataba talaga ng puso. Namalayan kong nakatulala na pala ako sa picture niya. At ng mag-focus uli ako sa mga mata niya ay para namang nagungusap ito na tapusin ko na ang Chapter 2.

Nilagyan ko lang naman ng text ang ibabang bahagi ng larawan. And it read:  I D O L <3 b="b">

Pagkatapos ay sunod kong binuksan ang bluetooth ng laptop at ipinasa sa aking cellphone. Next thing I knew ay ang mismong larawan na iyon ang ginawa kong wallpaper ng phone ko. At talagang may heart ah? Hihihi

“Hindi naman niya makikita eh!” sigaw at kontra ng isip ko.

Nang tuluyang itabi ko ang cellphone sa aking laptop ay nagawa ko na muling buksan ang MS Word document. Sa puntong ito ay parang may sariling buhay na ang aking mga kamay na nagsimulang tipain ang mga letra sa keyboard.

Dapat pala ay hindi ako sa youtube nagpunta. Kung inspirasyon lang din pala ang hinahanap ko ay dapat bumalik ako sa taong unang nagbigay sa akin noon. Walang iba kundi si Idol Aidan ko.

Namalayan ko na lang na ang unang pahina ay nadagdagan ng isa pa at isa pa at isa pa! Hanggang sa napansin kong medyo nakalalayo na pala ako. At naging tuloy-tuloy ang pagtype ko ng mga salitang naging pangungusap na naging talata na unti-unting bumubuo sa takbo ng ikalawang kabanata.

Sakto namang natapos ako at siyam na pahina ang naubos ko para matapos ang kasunod ng kuwento. And it felt great. Kapag ganitong may natatapos akong bahagi ng isang kuwento ay para akong may inilalabas na hindi ko maintindihan. Nararamdaman ko rin yung sense of fulfilment na parang may ginagawa akong tama.

Nahagip muli ng aking mga mata ang larawang ipinasa ko sa aking cellphone. Naalala ko naman ang naisip ko kani-kanina tungkol sa Prince Charming at ang Knight in shining armor. Ang daydream na iyon ay laging nagre-replay sa utak ko. Siguro gamot ko na lang din sa stress. Minsan gusto kong sisihin ang mga karakter sa kwento ni Aidan sa pagdi-daydream na iyon. Sa mga tauhan sa kwento niya ay nabibigyang buhay nito ang mga pantasya ko at sa imaginary na tao na hinihiling kong makasama. The usual Prince Charming type.

I then wondered kung ganun rin ba siya. Sabi nga nila, writers tend to put their personal qualities unto their created characters. Kapag tinanggal ko kaya ang label na “writer” kay Aidan sino na kaya ito? Siya pa rin kaya ang Idol ko? O siya na ba yung mga tauhan sa bawat kuwento nito.

Well, I can never tell. Ngunit malakas ang pakiramdam ko na ibang-iba si Aidan kay Lance ng Intertwined Lovers o kay Dane ng The Homophobic.

Binuksan ko na uli ang aking email at nailagay ko na ang Chapter 2 bilang isang attachment. Pagkatapos ay agad ko naman itong naisend sa kanyang email address. Nag-message naman uli ako sa kanya sa facebook para ipaalam dito na tapos na rin niya ang Chapter 2.

Kian Matteo:

Aidan! Hehehe.. Tapos ko na yung Chapter 2 bale sent na po sa email address mo :D

Aidan Aguirre:

Thanks Kian! I’ll check it later...

Saglit akong natulala uli sa harapan ng laptop. Nang walang anu-ano ay nagtype ako ng isang mensahe. Huli na nga lang para bawiin ko ang sumunod kong mensahe sa kanya. Huli na rin ng malaman ko na baka iba ang isipin niya sa sinabi ko. “Ang tanga-tanga mo talaga kahit kailan Kian!”

Kian Aguirre:

Aidan? Pwede ba tayo magkita? Kung pwede naman, saang lugar ka mas convenient?

Siguro ang mga tanong na iyon ay mga tanong na nagmamaka-awang kumawala sa aking isipan. Pero paano kung iba ang isipin niya tungkol dito? Baka sabihin niya nagyayaya ako ng date or something? Dapat siguro pinaliwanag niya na kung magkikita man sila ay tinitiyak niyang tungkol sa kuwento ito at walang kinalaman ang kanyang personal na interes.

“Wala nga ba?” tanong ko ulit sa aking sarili.

Nakita kong nagreply ito. Parang gumana lahat ng reflex ko sa katawan at agad kong nai-minimize ang chatbox ni Aidan. Natatatakot kasi ako sa sagot niya.

Bumilang ako at inipon ang lakas ng loob na nasa aking katawan.

“1...2...3..” at binuksan ko ang chatbox ni Aidan.

NEXT CHAPTER: 

Chapter 3